ഓഷോ

ഓഷോ

രാവിലെ ആദ്യമായി തന്നെ കാത്തു നിൽക്കുന്നവന്റെ ക്ഷണം സ്വീകരിച്ച് ആ വീട്ടിലേക്ക് പോകുകയും ഒരു നേരം മാത്രം ഭക്ഷണം കഴിക്കുകയുമായിരുന്നു ബുദ്ധന്റെ ദിനചര്യ.

അദ്ദേഹത്തെ അവസാനമായി ക്ഷണിച്ചത് ഒരു പാവപ്പെട്ട മനുഷ്യനായിരുന്നു. ബുദ്ധനെ ക്ഷണിക്കാൻ വന്ന രാജാവിന്റെ രഥം ഒരു അപകടത്തിൽപ്പെട്ട് രാജാവ് എത്താൻ വൈകിയതിനാലാണ് ആ പാവപ്പെട്ട മനുഷ്യന് ബുദ്ധനെ തന്റെ വീട്ടിലേക്ക് ക്ഷണിക്കാൻ കഴിഞ്ഞത്. താമസിച്ചെത്തിയ രാജാവ് പറഞ്ഞു. " അങ്ങ് ഈ ക്ഷണം സ്വീകരിക്കരുത്. ഈ മനുഷ്യനെ എനിക്കറിയാം. ഇയാൾ തന്റെ ജീവിതകാലം മുഴുവനും അങ്ങ് ഈ പട്ടണത്തിൽ വരുമ്പോൾ ക്ഷണിക്കാൻ പലവട്ടം ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നതും എനിക്കറിയാം.

പക്ഷെ അങ്ങേയ്ക്ക് നൽകുവാൻ ഇയാളുടെ കൈയ്യിൽ യാതൊന്നുമില്ല. അങ്ങ് എന്റെ ക്ഷണം സ്വീകരിക്കണം".

പക്ഷെ ബുദ്ധൻ പറഞ്ഞു. " എനിക്ക് ഈ ക്ഷണം നിരസിക്കുവാൻ സാധിക്കുകയില്ല. എനിക്ക് പോയേ തീരൂ ".

അങ്ങനെ അദ്ദേഹം ആ പാവപ്പെട്ടവന്റെ ക്ഷണം സ്വീകരിച്ച് അയാളുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോയി. ആ പോക്ക് അദ്ദഹത്തിന്റെ ശരീരത്തിന് മാരകമാവുകയും ചെയ്തു. കാരണം ബീഹാറിലെ ദരിദ്ര ജനങ്ങൾ കൂണുകൾ ശേഖരിച്ച് അവ ഉണക്കി, മഴക്കാലത്തേക്ക് വേണ്ടി സൂക്ഷിച്ചു വെയ്ക്കുമായിരുന്നു. അവരത് പച്ചക്കറിയായി ഉപയോഗിക്കുമായിരുന്നു. ചില സമയങ്ങളിൽ കൂണുകൾ വിഷമയമായിരുന്നു. ആ പാവപ്പെട്ട മനുഷ്യൻ ബുദ്ധനു വേണ്ടി കൂണുകൾ പാകം ചെയ്തു.

അവന്റെ പക്കൽ മറ്റൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. വെറും ചോറും, കൂണുകറിയും.

തനിക്കവൻ സമർപ്പിച്ച വസ്തുക്കളിലേക്ക് ബുദ്ധൻ നോക്കി, പക്ഷെ ആ ദരിദ്രമനുഷ്യനോട് വേണ്ട എന്ന് പറയുന്നത് അയാളെ വേദനിപ്പിക്കും. ആ ചവർപ്പുള്ള വിഷമയമായ കൂണുകൾ അങ്ങനെ അദ്ദേഹം കഴിച്ചു. അയാളോട് നന്ദി പറഞ്ഞു അവിടെ നിന്നു പോയി. അദ്ദേഹം ഭക്ഷ്യവിഷബാധയാൽ മരിക്കുകയും ചെയ്തു.

അന്ത്യനിമിഷത്തിൽ അദ്ദേഹത്തോട് ചോദിച്ചു. " അങ്ങ് എന്തിനത് സ്വീകരിച്ചു?

രാജാവും മറ്റു ശിഷ്യന്മാരും അങ്ങേക്ക് മുന്നറിയിപ്പ് നൽകിയതായിരുന്നു. അങ്ങേക്ക് വേണ്ടി ശരിയായ ഭക്ഷണം അയാൾക്ക് നൽകാനാവില്ലെന്ന് .അങ്ങേക്കാണെങ്കിൽ എൺപത്തി രണ്ട് വയസ്സായിരിക്കുന്നു. അങ്ങേക്ക് ശരിയായ പോഷണം ആവശ്യമായിരുന്നു.പക്ഷെ അങ്ങ് ഒന്നും ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. അങ്ങേയ്ക്ക് എല്ലാം അറിയാമായിരുന്നു.

ബുദ്ധൻ പറഞ്ഞു." അതസാധ്യമായിരുന്നു. സത്യം ക്ഷണിക്കപ്പെടുമ്പോഴൊക്കെ അത് സ്വീകരിക്കപ്പെടേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അവൻ എന്നെ മറ്റാരും ഇതുവരെ ക്ഷണിക്കാത്ത അത്രയും തീവ്രമായ അഭിവാഞ്ഛയോടേയും സ്നേഹത്തോടെയുമാണ് ക്ഷണിച്ചത്.

എന്റെ ജീവിതം അപകടപ്പെടുത്താവുന്ന അത്രയും മൂല്യമുണ്ടായിരുന്നു അതിന്".

ഇതാണ് അസ്തിത്വത്തിന്റെ നിയമം. സത്യത്തെ കീഴടക്കനാവുകില്ല.പക്ഷെ അതിനെ ക്ഷണിക്കാനാകും. നമ്മുടെ ഭാഗത്തുനിന്ന് ആകെ വേണ്ടത് സമ്പൂർണ്ണമായ ഒരു ക്ഷണമാണ്. നമ്മുടെ സത്തയുടെ ചെറിയൊരു അംശം പോലും പിടിച്ചു വയ്ക്കാതെ നമ്മൾ ലഭ്യമാണെങ്കിൽ

തുറന്നിരിക്കുകയാണെങ്കിൽ ആതിഥേയനെ സ്വീകരിക്കാൻ തയ്യാറെണെങ്കിൽ, അപ്പോൾ ആതിഥേയൻ വരുന്നു. അതൊരിക്കലും മറിച്ചായിരുന്നിട്ടില്ല.

പരമ നായ അതിഥിക്ക് വേണ്ടി ഒരുവൻ ഒരു ആതിഥേയനാകേണ്ടതുണ്ട്. അതിനെയാണ് ഞാൻ ധ്യാനം എന്ന് വിളിക്കുന്നത്. അതു നിങ്ങളെ തികച്ചും ഒഴിഞ്ഞതാക്കുന്നു,.

അജ്ഞാതമായതിനുള്ള ഒരു ക്ഷണം, പേരിടാനാവാത്തതിനുള്ള ഒരു ക്ഷണം, നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തെ സാഫല്യമാക്കിത്തീർക്കുന്നത് യാതൊന്നാണോ, യാതൊന്നില്ലാതെ നിങ്ങളുടെ ജീവിതം വ്യർത്ഥമായ ഒരു വ്യായാമം മാത്രമായിത്തീരുന്നുവോ, അതിനു വേണ്ടിയുള്ള ഒരു ക്ഷണം.എന്നാൽ ഒരാൾക്ക് അതിലധികം മറ്റൊന്നും ചെയ്യാനില്ല: ഒരു ക്ഷണം സമർപ്പിക്കുകയും കാത്തിരിക്കുകയും ചെയ്യുക.

ഇതിനെയാണ് ഞാൻ പ്രാർത്ഥന എന്നു വിളിക്കുന്നത്. ഒരു ക്ഷണവും അത് സംഭവിക്കാൻ പോകുന്നു എന്ന ആഴമുള്ള പ്രത്യാശയോടെയുള്ള കാത്തിരുപ്പും.

അത് സംഭവിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അത് എല്ലായ്പോഴും സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്!

ബുദ്ധൻ പറയുന്നു - ഇത് അസ്തിത്വത്തിന്റെ പരമമായ നിയമമാകുന്നു.

അയ് ധമ്മോ സ ന ന്ത നോ-

ഓഷോ- ഓഷോ- ഓഷോ-